کد مطلب:29764 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:84
لبخندی زد و گفت:روزی، امیر مؤمنان از كنار من گذشت و من شعر می خواندم، و من اخلاق خوبی داشتم. از صدای من خوشش آمد و فرمود:«ای زادان! چرا قرآن نمی خوانی؟». گفتم:چه طور قرآن بخوانم، در حالی كه از آن، جز به مقداری كه در نمازم می خوانم، حفظ نیستم. فرمود:«پیش آی». نزدیكش رفتم. در گوشم سخنی گفت كه نفهمیدم و ندانستم چه گفت. آن گاه فرمود:«دهانت را باز كن». سپس از آب دهانش به دهانم زد. سوگند به خدا، قدمی از نزدش برنداشته بودم كه قرآن را با اِعراب و حركات آن، حفظ داشتم. پس از آن، هیچ گاه نیازمند نشدم كه از كسی درباره قرآن بپرسم. سعد گوید: داستان زادان را برای امام باقرعلیه السلام نقل كردم. فرمود:زادان، درست می گوید. امیر مؤمنان برای زادان، با اسم اعظم خداوند - كه هیچ گاه رد نمی شود -، دعا كرد.[1].
5783. الخرائج و الجرائح - به نقل از سعد خفّاف، درباره ابو عمرو زادان -:گفتم:ای زادان! تو خوب قرآن می خوانی. پیش چه كسی یاد گرفته ای؟